Ons het vroeg opgestaan en Namibië totsiens gesê en die langpad aangedurf deur Botswana. Ry die hele dag om net voor 6 uur Sondagaand by die SA grens te wees. Ons eet KFC in Rustenburg en vat weer die teerpad huistoe. Moeg maar tog angstig om my droom te voltooi.

Dis 22:35 toe ons afdraai in Charlesstraat, 5 km vanaf eindbestemming van BB3 projek - na 20030 km se reis.

Ek ruik my bed!

Ek sal my blog op datum bring sodra ek uitgepak is!

Uit die co-driver se pen : Ons is op Gababis by "Ernie Bistro & B&B", baie non eksoties, maar moerse oulik in die Kalahari terme. Gaan later 'n doppie drink op die kroeg se stoep hier in die hoofstraat! Durf more die lang trans-kalahari pad aan deur Botswana. Die Buffelina loop nog soos 'n droom.

Paaie in Angola is onbegaanbaaar, hul het vreeslik baie reën gehad - net een modder spul en een pothole op die ander. Ons het eergisteraand op pad beland wat net 100km lank is en veronderstel om ons so max 2 ure te vat, het ons 9 ure gevat. Ons het 2 uur die oggend langs n petrolstasie ingetrek en al 4 het in die kar geslaap. Die pad grens toe was nie veel beter nie. Het die grens met 2 minute gemis. Ons was 18:45 daar en grens maak 19:00 toe. Ek weet..... maak maar self die som.

Gister veilig deur Namibië, lekker Wimpy ontbyt, Etosha stunning soos altyd, tot leeus gesien. Vandag laaaang pad terug huis toe, sal sien waar slaap ons oor.

Ons het Luanda ingery! 7 ure aan 200km, teerpad as jy dit so mag noem. Het nice hotelletjie gekry vir vanaand en gaan more stretch vat van 1000km as dit moontlik is. Wil graag Donderdag uit Angola wees.

Ons het gister ons kar gekry, alles in een stuk, behalwe dat ek die yoghurt in die yskas vergeet het. Dit was nie 'n mooi gesig nie, die reuk was ondraaglik. Het 'n uur gevat om dit skoon te maak. Het in klein dorpie met dodgy hotel geslaap gisteraand, soos altyd het hul aircon. Die hitte is net so uitputtend. Vroeg by Congo grens, dit het 2 ure gevat en U$100 verder - 1 ste land wat ek moet betaal on te verlaat. Angola ook baie tydsaam eers 2 uur vanmiddag daar weg. Slaap vanaand in N'zeto op die weskus. More lang stretch om verby Luanda te kom. Dis lekker om "maaitjies" in die kar te hê, nou hoef ek nie meer met myself te praat nie!

Uit die co-driver se pen: Ons gesin sit nou op die grens tussen DRC en Angola en is besig om die papierwerk te begin..... Merlinda het 'n helde ontvangs hier gekry!

I'm leaving on a jet plane, dont' know when I'll be back again........

Maar hierdie keer sleep ek weer die familie saam donker Afrika toe.  Na 'n week van absolute HEL wat ek deur is met die Angolese konsolaat in Johannersburg het ek gister middig triomfanklik met 4 paspoorte daar uitgestap. Ons is wel net 72 uur gegee om Angola in te gaan en net 7 dae om deur dit te reis.  Die 'catch' is net dat die 7dae al Saterdag begin het.  M.a.w. ons moet volgende week en Vrydag uit Angola uit wees. Volgens alle inligting wat ek het is dit heel doenbaar en haalbaar. Net jammer ons het nie tyd om die land beter te verken nie. Al is ek nou redelik gatvol vir die ambasade is dit nie fair dat ek dit uithaal op die land en sy mense nie.

Ek is wel baie opgewonde om Johnny en die kinders saam te vat. Net om die magtige Kongo rivier te sien is so 'n ongelooflike vorreg. Hulle gaan nou nie soos ek, die voorreg hê om in die Kongorivier te swem nie. Daar is en elke geval nie veel mense wat ek ken wat kan sê dat hulle dit al gedoen het nie...

As ons die Buffel opstart moremiddag dan draai haar neus nou weer suid vir 'n lang rukkie. Johnny en die kids sal moet begin eet om al die proviant wat ek vir Afrika ingepak het minder te maak. Ons sal sekerlik in Kinshasa oorslaap en dan vroeg Maandag oggend WEER terugry na die Angola grens toe by Luvo. Vandaar vat die pad ons na M'banza-Kongo vanwaar ons wegdraai kus toe.

Hoop om julle op hoogte te hou van al die kapperjolle van die aangeteelde ekspedisie lede. Groete uit 'n Pretoria - vir oulaas 'n bad en 'n droomland bed!!

You wouldn't guess where I am....? Back in the WONDERFUL, BEAUTIFULL, STUNNING, SOFISTICATED, WELL ORGANIZED, CLEAN and FRIENDLY SA!!  We contemplated all the options and it was cheaper to get a flight back to South Africa and apply for the visa here, than to stay in Kinshasa and wait.  Nobody knows how long it can take for a visa there.  I pack some dirty clothes in a bag and jump on the first flight out of there yesterday.  Last night  I had some sushi, a looooong bath and a good nights rest in my own bed with my own husband.  The kids only came back late this afternoon and they are still a bit bomb shock.

Tomorrow morning I'm back at the Angola embassy to see if I can get a visa before the weekend.

If there is anybody out there who has contacts in the Angola embassy, Angola government, the CIA or FBI or even the KGB...... please step up to the plate know.  Please help a blond crazy chick get a visa to bring the car home.  I can smell that big braai, I'm almost through this whole continent.  Just a small hick-up  OR maybe a blessing.  Will never know.

So shoot me for believing in miracles..... Maybe that's why Africa gave up, because if you cannot believe in miracles - what else is there, and I'm only traveling this part of the continent for 2 months.  Well this is a very long story, and I do promise to tell you someday - but not now.  This is the very short version:

Wake up at 3 with stomach cramps, diarea and nausia.  Not good when you sleeping in your car at the borderpost and there is a party 20m away and it's full moon.  What  follow is not for sensitive viewers. That is a 'kampvuur' story.

Got ready and dressed for the big day to cross over to Angola. At 8 were waiting at the border. First they told us the chief is not working and then they change the story. He'll be there at 10.  One look at my expired visa and no go.  I could not fight the tears back and the chief felt sorry for me.  He took my passport and drove over to the Angola side. Came back and told me okay, but it's gonna cost me.  I had to wait until 1 o'clock.  At one the heavens open up as we drove over the bridge into Angola.  I met the chief and told him my story.  One to phone and after 30min he came back with the wonderful news. NO. Only option is to go back to Matadi and wait 14 days or back to Kinshasa and wait 14 days there.

Driving in the dark it took me 6  hours of horrific trafic to get back to Kinshasa.  Book into the wonderful Grand Hotel. And now I'm off to BED!!!

TIA  -  This is AFRICA!

Hulle wou nie Angola visa gee nie, moet terug Kinshasa toe, maar het gese ek moet by die border probeer. Slaap vanaand by grens in my kar met my fantjie op fullblast saam met Duitsers, BID asb baja hard dat ek more kan ingaan, ek vra sommer vir almal om te BID ek wil net nou huis toe kom!

From face-book entry : - Good evening Brazzaville!!! Another day on a barge. Does not look good. Going to try to take car off  tomorrow and take another route. I will miss Congo....

Entry from Face-book : - Good morning Brazzaville !!!! Reporting live from the port. People really friendly. Wave, make kissing sounds, blow kisses and touch my ass - they really make you feel welcome in the Congo. What a lovely day, overcast. River still flowing downstream... No site of push boat. Keep u posted...

Face-book entry "Merlinda's Crazy African Adventure" : -

Waar begin ek, daar het soveel gebeur in die laaste paar dae.  En net toe ek vir myself sȇ - ag weet jy dis regtig nie so erg nie, mense maak dit baie erger as wat dit is.  Net toe, ek sȇ jou net toe – toe spat die kakkies!!  Ek het my swart vriend Sunday wat saam met my deur Nigeria gery het afgelaai voor die grens.  By daardie stadium was dit soos ‘n verhouding wat net moes eindig en 5 minute langer in my voertuig dan het ek deur die dak gegaan.  Ek het my spasie nodig gehad.  Die grenspos is redelik verlate so in die middel van die jungle.  Ek is deur die hele proses wat ek by hierdie stadium uit my kop uit ken; en die laaste oom wou weet waar my man is?  Ek het ‘n sing en dance uitgewerk wat ek vir almal vertel: dat my man saam met my getoer het tot ________ (die vorige stad) en toe word hy siek met malaria en moes terugvlieg SA toe, maar hy is nou beter en kry my weer in ________ (die volgende stad).  Net sodat hulle weet iemand verwag my iewers.  So ek het hom my sad storie vertel dat my man van Lagos af teruggevlieg het en dat ek hom in Yauonde kry.   Daar kry ek toe die uitkak van my lewe.  Hy wil weet hoekom ek nie saam met hom teruggevlieg het nie, ek het nog ge-mmm en ge-aaa, toe sȇ hy ek moet net weet dat lewe is baie meer werd as geld en hy kan nie glo dat ek my siek man alleen gelos het nie.  Kop tussen my bene is ek daar uit.

‘n Geroeste brug oor ‘n ongelooflike mooi rivier, verbind Nigeria en Cameroon.  Dit is ‘n stunning ‘Junglebook’ prentjie.  Aan die Cameroon kant, word alles net neergeskryf, maar geen stamps word gegee nie.  Dit kry ek iewers op die roete.  Hier sit ek 5 swart mans in uniform en 4 wat agter my staan met guns.  Hulle jag in die woud, hulle eet vanaand eend.

Daar bevind ek myself toe vrou alleen op die famous Ikom-Mamfe pad.  Geen ander voertuie, geen ander mense, geen ander enige iets nie.  Net ek.  Toe ek daar wegtrek toe oorval daar ‘n bangerige emosie wat ek lanklaas in my lewe ervaar het.  Ek gryp die satelietfoon en bel my arme man, ek moes net met iemand praat, iemand moet net weet waar ek is vir in geval ek wegraak, iemand moet net weet ek is skuitbang, iemand moet net weet dit is nogal scary. So tussen die snikke deur het Johnny geduldig getroos. Die pad raak modderig en ek stop vir ‘n foto.  Die  oerwoud is stil,  so snaakse stilte, ek kyk om my rond en besef dat dit is hoekom ek hier is en ek gaan okay wees. Ek ruk myself reg en besluit om die pad te geniet.

Ek is 3uur die middag in Mamfe en na ‘n groot gesukkel om die hotel te kry, bied ‘n man met ‘n drank-asempie aan om my  te wys.  Hy ry voor met sy kar wat met bloudraad aanmekaar vasgehou word.  Ek het geld en simkaart nodig.  Ek ry sommer saam hom.  Ek het nou al agtergekom dit is vir hulle groot status op die dorp as die ‘wit vrou’ saam hulle gesien word.  Ons ry wilde draaie en hy stel my aan almal voor.  Ek word genooi vir ‘n koeldrank en hy vra of ek belangstel om sy vrou te word.  Hy lig my in oor wit vrouens is net slimmer, mooier en ook skoner.  Ek was baie polite in my verduideliking dat ek wel getroud is, maar dankie vir die offer.  Hy wil my uitneem vir ‘n drankie en ete, weereens het ek laaaang stories oor werk op die computer en vroeg opstaan ens.

Die volgende oggend is Mr daar om my te vergesel uit die dorp uit.  Gedress in sy pienk hemp en al. Vir die eerste keer die hele roete kry ek vandag nog overlanders. ‘n Couple van Duitsland wat al aan en af 3 jaar op die pad is. Hulle toer het in Phillipense begin.  Hulle lig my in dat die pad blykbaar horibaal is.  Ja whatever – het dit nou al 100 keer gehoor.  Nou ja toe hulle woorde was skaars koud of daar begin dit.  Modder op modder op modder en saam met dit nou kronkelende paadjies deur die oerwoud deur.

Ek is oppad Younde toe, maar trek 7uur by klein dorpie in en vind hotel met aircon.

Ek ry 12uur Youande in met 20 polisie –en weermagpersoneel se name wat of wil trou of kom kuier.  Die idee was om dalk te oornag en op te vang op die blog met wifi.  Maar die chaos van die stede stres my op en ek maak ‘n b-line vir die grens.  By een van die padblokades word ek ingelig my vriende is net voor my. By die doane kry ek hul name en adres – Linden Johannesburg.  Janine ry na die huis toe en binne 5 min het ek ‘n tel nr.  Dit help niks. Hulle antwoord nie en die pa weet ook maar net hulle is in Afrika iewers.  Ek ry tot donker om die dorp van Oyem te maak, en die 2de hotel spoor ek nog ‘n GP kar op.  Ons ontmoet mekaar vir ete en my hopes is hoog dat hulle dieselfde pad as ek gaan volg.  Toe nou nie.  Hulle is nog vir 2 weke in Gabon op Holiday.  Wel ek het mos gesê ek wil dié alleen doen – lyk my ek gaan my wens kry.

Ons eet saam ontbyt en elkeen is in sy rigting.  Voor ek uit die parkade uittrek stop ‘n man my.  Vra uit oor waar ek vandaan kom en hy vertel dat hy in Johannesburg gestudeer het.  Dadelik maak ek van die geleentheid gebruik om uit te vra oor die pad en sim kaart.  Ek ry agter hom aan en vinnig is ek gesort.  Behalwe ek het nie geld getrek of petrol ingegooi nie.  MAAR op die kaart lyk dit nog soos redelike groot dorpe waardeur ek moet gaan voor ek afdraai.  Toe nou nie.

Oppad  Booue toe het ek die ewenaar oorgesteek.  Ek het 'n ou oom lift gegee en hom gevra om met sy krom vingertjies vir my foto te neem met bord wat ek self gemaak het. In Booue het Mr Janic vir my gewag – sy boetie die een in die ander dorp.  Onthou dis Afrika, almal het selfone en almal is familie.  Die oom by die ferry het gesȇ ek kan nie oor gaan nie. Baie gevaarlik – olifante, panthers, slegte paaie en geen villages nie.  Ek is ingebook in die local hotel in en het die vissop of vlakvark steak ‘n mis gegee.

7 uur is ek by die ferry - daar is niemand - 8 uur wag ek nogsteeds - 2 mans opgedaag en met die enjin doenig - 9 uur toe bel ek Janic en vertel vir hom mooi dat ek nou ry met of sonder hom. 9h15 daag daar ‘n bulldozer en stootskraper op om my te vergesel op my reis deur die Lopé Nationale Park.  Janic ry saam my en die ander agter my aan tot en met die pad beter is. Geen probleme.  Modder, maar nou al gewoond daaraan. Geen karre, geen mense en geen diere.  Ek laai my nuwe vriend af en groet.  Ek behoort Franceville te maak.

‘n Stunning gronpad lȇ voor.  Daar is geen dorpe, geen geld en geen petrol.  My tank is laag, maar ek sal dit maak.  Die liggie kom aan en ek het nog 50km om te gaan.  Ek bid soos nooit tevore nie. Ek free afdraendes en bid opdraendes, dan free ek weer, vryf buffelina se dak en sing liedjies soos “Liewe Jesus ek is klein”.  Wel iemand het gehelp daardie dag want op ‘n lee tank petrol het ek Lausterville ingery.  Daar is ook toe nou nie’n bank nie, ek kan ‘n ystervark koop vir aandete… Daar is ook net een vulstasie aan die einde van die dorp.  Dis Saterdag en pay-day.  Die partytjie vure brand en die groot bottels bier kom uit. Hier in midde Afrika kan jy nie goed in klein maat koop nie.  As ek coke bestel in ‘restaurant’ dan kry ek ‘n liter.  Die petrol pomp is stukkend en hulle het nou net herstel en is besig om dit toets.  Die eienaar vra of ek alleen is en of ek nie bang is nie.  My antwoord is eenvoudig ‘God is looking after me Sir’  Sy reply: “Madam you are very lucky because for 3 days the pump is not working, so I think God is looking after you”  Ek krap die laaste geldjies uit en hulle verseker my ek sal Franceville nog maak.

Jip ek het 30km gemaak toe die kar stop.  Net daar dood in die middel van die pad.  Ek probeer naarstigtelik die ding aan die gang kry, maar ter vergeefs.  Ek bid nou baja hard – maar dink my kwota vir die dag is op. Sluit die kar en begin stap.  Gelukkig het daar 1km terug ‘n trok in die modder vasgeval en hulle is besig om die uit te sleep.  Almal ignoreer my, terwyl ek probeer verduidelik ek het hulp nodig.  Ek stap maar terug kar toe, bel Johnny, sit my rooi 3 hoeke uit, haal die spares uit, haal my kar-matjie uit en kruip onder die kar in.  Daar lȇ ek toe vir ‘n oomblik.  My 1ste gedagte is dat die ou wat die bedrading op die kar gedoen het moet gefire word, want dit lyk nie goed nie. Tweedens is die kar baja vuil, maar wat wel interressant is, is die verskillende kleure modder – lyk kompleet of iemand dit so geverf het. Wel dis al wat ek sien. Johnny verduidelik dis aan die anderkant.  Ek wil nie lank daai kant lȇ nie, want my voete is in die pad, en ek het net my klein pienk toolboksie uitgehaal – hierdie is ‘n job vir serious tools.  Met die kom 3 mans aangestap om my te help. Ons rig niks uit nie. Die garage eienaar stop ook, nog ‘n liter bier in die hand, hy ry terug dorp toe om die elektrisiën te gaan haal.  7uur die aand besef ons almal niks help nie, hulle stel voor ek los die kar, ek stel voor ek slaap net daar. Hulle weier en sal my terugsleep dorp toe.  Die engelssprekende pigmee sit voor by my, en 2 hang van die kar af, ‘n 20 ton trok sleep my met ‘n bergpas af, ek lȇ op die brieke en vee so nou en dan die sweet, snot en stof uit my gesig.

Die pigmee help my die bult op met my tasse tot in die hotel, waar daar ‘n emmer met water in die hoek staan - dit was my shower. Was laas op veldskool so vuil. Ek het op die bed neergeval met die aircon op vriespunt gestel (hy het net een knoppie, f@kn koud of af) Ek het my fleece kombers oor my kop getrek en my laaste gebed die ewenaar ingestuur.

7uur is daar ‘n kort mannetjie voor my deur, die mechanic sal werk op ‘n sondag. Probleem: die petrol pompie binne die tank het uitgebrand omdat ek op empty gery het. Ek vertoef die oggend in die vulstasie en gee tools aan en kyk hoe die mense kom en gaan. 12uur is ek daar weg nadat ek die mense in dollars moes betaal.  Franceville uiteindelik.  Ek stop by die hotel op Tracks 4 Africa – hulle vol, die president slaap daar.  Ek vat ‘n taxi bank toe om geld te trek en julle sal nou nie vir my glo nie – die masjien lees nie een van my kaarte nie.  Taxi sȇ daar is ook niemand wat sal geld ruil nie – “ohh problem” , terug by die hotel sit ek en visvang in die lobby toe die dame my papier in die hand stop, Sy het een kamer vir my.  Net toe arriveer die president en sy possy met ‘n moerse comotion – Afrika style met motorfietse en ligte wat flikker en hooters wat blaas.  Ek moet my slaai in die kamer nuttig, want die president, hy eet hom in die eetsaal.  Ekke het nog nie geld nie.

7uur gedress voor die bank, 3 visa kaarte, geen luck, die 4de een spoeg daar toe geld uit. Dis soos om die jackpot by Sun City te slaan.  Ek druk hom sommer 4 keer terug en trek NOG geld.  Ek maak daai tanks vol petrol en vat die pad Congo toe.

Die Ewenaar

To travel or to dream of the equator:  Search for self – exploring aspect of you in order to become more whole……

Wel ek weet nie of dit die gravitasie is of wat nie, maar julle dink die Bermuda Triangle is bad. wag tot jy die ewenaar slaan.  Op die kaart is dit doenbaar, daar is dorpe, paaie en stuff.

Toe die res van die wêreld paaie gebou het het die Congo iets anders gedoen.  Soos Botswana het hulle besluit op die low volume high cost toerisme bedryf.  Behalwe hulle kry GEEN toerisme nie en hier is ook niks om te sien nie.  Die pad van Gabon af was geteer tot by ‘n T-aansluiting.  Links was – wie weet waarheen en Regs het gestaan “REPUBLIQUE DE CONGO”.  Toe gaan ek regs.  Die gronpad het net daar begin.  Die mense beskryf interressante ‘sand tracks’. Maar hierdie is ‘n grondpad, ‘n gewone 4x4 grondpad.  Dis toe net dat ek by myself dink “jy weet mense kan so oordryf…… dis Europeers wat niks gewoond is nie en dan maak hulle als erger” en net toe sit ek vas.  Die middelman is te hoog en dit briek die kar.  Ek reverse en vat hom met spoed, geen probleem  - sand kan ek ry. By die grenspos stamp die oom my paspoort en verduidelik 57km verder moet by die polisie stop vir nog ‘n stamp.  Ek bel Johnny en lig hom in dat als okay is en dit glad nie so erg is nie.  30 min later bel ek weer. “Baby my worst nightmare, ek sit vas in die modder en niks help nie en hier is niemand nie”  Daar begin die sports……………………………………………………

Ek is veilig in Brazzaville by vriende se vriende. Lekker ge-eet en gaan nou weer stort, jip hiers water wat uit stortkop kom. Hulle gereël vir die kar se regmaak more en moet ek nog my visa uitsorteer vir Angola. So as als reg uitwerk is ek dalk Vrydag 11/3/2011 weer oppad! Voel al klaar beter, amazing wat kos doen. Maklik die 3 kakste dae van my lewe gehad, naas chemo natuurlik. Ek sal my blog probeer op datum hou met kort sms'e en wanneer ek tyd kry my ervaringe in detail met julle deel.

Ek het nou drie dae beleef van uiterstes! Eers die petrolpomp, dan die niks paaie en NIKS mense (3 karre op die meeste..,) dan die vassit, en nou die slaap in my kar sommer in 'n village langs die pad met 50 om die buffel. Ek gaan haar saggies hier probeer uitry, nog in half donkerte, voor die village wakker word. Dis ongelooflik warm.... Suikersand se moses het ek in Afrika teegekom.... Dis 'n vulletjie teen hierdie "paaie" wat ek nou self maak en ry! Ek is so 300 km vanaf Brazzaville af wat my tussen 6 na 8 ure gaan neem om te ry. Hopelik is ek vanaand in Brazzaville waar die buffel se clutch ook eers moet reggemaak word en ek eers bietjie moet rus. AFRIKA is verseker nie vir SISSIES nie....

Ek is "on the road again"! Petrolpomp herstel en oppad more na Brazzaville.

Het toe met ferry by Booue oor die rivier gegaan. Twee padskrapers saam my. Gaan deur Lopé Park ry na Franceville.

5km nadat ek brandstof ingegooi het, het die buffel gaan staan en nou sukkel die bos mechanics om uit te vind hoekom. 'n Trok sleep my tot die naaste village. Ek dink dis vuil brandstof en filters moet vervang word en die local bos mechanic sê die petrolpomp kry nie krag nie. Motor draai en wil wil vat, so moet petrol toevoer wees. Sal more die kar uitsorteer. Ek oornag in klein hotel in village - veilig en het aircon!

Ek oornag in Booue, dit gereën in die Lompé Park. Die oom wat my met die ferry moet oorvat sê dis te laat vir ry. Pad te sleg. Sal more-oggend vroeg ry. More-aand Franceville en dan hopelik Brazzaville Sondag.

Vandag die EWENAAR oorgesteek. Terug in suidelike halfrond.

Soos gewoonlik my misgus met paaie se kondisies. Eers 12 uur op Cameroon grens aangekom en 1 uur die famous Ikom-Mamfe pad aangedurf. Ek moet sê dit was so bietjie oorweldigend - vrou alleen in die middel van die jungle. Maar geen insidente, pad gaanbaar en veilig 2 ure later in Mamfe. Ingeboek in die Data Inn, kla blik doom op bed uitgespuit - nou spring die goeters eers op en af. Ten minste 'n 15 shake BP (babapoeier). Lekker aandete : John West tuna en marie beskuitjies.

Ek het een dag in hierdie CRAZY plek oorleef, nou is ek reg vir nog 'n dag.  Slaap begin nou vir my 'n luxury word.  Die hotel waar ek gisteraand oornag het is ook die local nagclub.  Ek laaik Afrika musiek nou al baie....

Ek en my malaria pille het ook 'n love/hate verhouding en gisteraand wou hulle net nie inbly nie.  Miskien omdat aandete 'n klein boksie Rice Crispies was.   Het net nie kans gesien vir die straatkos nie.  Bietjie bewerig vanoggend, maar 8uur is ons al oppad.  In die eerste dorp, (wel eintlik is hier nie dorpe nie, alles is stede want hier is net te veel mense) word ons weer afgetrek by die 3de padblokade vir die 1/2 uur wat ons al op die pad is. Sunday ken nie die pad na Calabar toe nie.  Ek kan net die GPS volg, aangesien Tracks 4 Africa dit op het en die ander een die rigting perfek aandui.  Sunday stem nie met my saam nie, eerstens dink hy die afstand wat die GPS gee is verkeerd.  Hy reken ons moet so 500km doen, en die GPS sê 210km.  Hy vra die polisieman om vir ons 'n bus te stop en hulle te vra of ons agter hulle kan aanry - hallloooo ek weet hoe ry daai busse.  Maar daar wag ons toe vir die bus.  Die konstabel kom opgewonde aangehardloop, die kar gaan Calabar toe en die bestuurder is 'n soldaat.  Fantasties wat wil jy nou meer hê.  En daar het ek toe nou sommer my eie persoonlike escourt wat met sy hazards aanry, ek weet nie wat hy vir die ouens by die padblokkades sê nie, maar ek word omtrent gesalueer as ek verby kom.  Ek is net een maal afgetrek deur manne in siwie klere.  Ek moes betaal omdat ek advertensie op my kar het.  Na 'n lang gesprek het hulle gesê ek kan gaan as gevolg van die hijakkings wat plaasvind.  Dit maak nou nog nie vir my sin nie, maar ek het nie gevra om dit aan my te verduidelik nie.  Die 'escourt' van my was natuurlik bietjie haastig, of in Nigeriese terme het hy by die spoedgrens gehou - die spoedgrens wat net geklasifiseer word as baie vinnig....  Die arme buffel moes net byhou.  Ons is 'n paar keer airborn en het ook paar groot potholes geslaan, omdat ons net nie kon uitswaai nie, trokke aan die een kant en motorfietse aan die ander kant.  Ek kan nie my oë vir 2 sek van die pad afhaal nie.  Die wrakke langs die pad getuig van 'n padnetwerk en bestuurders wat buite beheer is.

Ek het verbouereerd begin raak en het gestop en aan my persoonlike soldaat verduidelik dat hy maar kan ry ons sal die pad vind, want hy ry te vinnig en my kar kan nie die spoed handaaf nie.  Hy het aangedring daarop dat hy my sal vergesel tot waar die pad veilig en reguit is.  En dit is wat hy gedoen het.  Met ons afskeid het hy 'n foto van my geneem en sy besigheidskaartjie aan my oorhandig vir ingeval ek hom nodig het.  Ek het hom betaal met 'n flits en 'n knipmes - nie $1000 nie.

Calabar is een van die mooiste stede wat ek nog gesien het.  Dit is in Afrika standaard definitief die mooiste en skoonste.  Die verkeer nog steeds chaoties.  Ek het ingebook in die Mirage hotel, om die blogs op te vang.  Alleen by die Chinese restaurant gaan aansit, en tot my verleetheid het ek nie genoeg geld gehad om die rekening te betaal nie.  Kos my, in my kar klim, bank toe ry en gaan geld trek.  Ek het dollars gelos as 'deposito' dat ek sal terugkom om te kom betaal.

****  Twee ou ooms sit in die Spur en eet, die krag gaan skierlik af.  Die een oom sê vir die ander oom "my hemel daar kak altwee my oë gelyk"  ****

Nou, my oë kak nou so elke 1/2 uur - dan 'loadshed' Nigeria. Hulle is blykbaar ook nie bekend vir genoeg elketrisiteit nie.   Ek sit en tik hierdie blog met my Penzl kopliggie.

More Cameroon.  Teerpaai hou blykbaar nou op en die groot avontuur van modder en jungles begin.  Moet sê ek sal nie omgee nie, bietjie gatvol vir teerpaaie.  Weet nie wanneer ek weer wifi opvangs gaan hê nie, maar sal per sms die blog opsit.

Ek het van die ander dae ook op datum gebring.  Lees maar!  Baie dankie vir almal wat op die gasteboek skryf.  Dis die eerste ding wat ek oopmaak as ek internet kry.  Dit maak die "journey" makliker as ek weet almal travel saam.  En dankie vir almal wie se name op my kar staan  -  dis baie special!!

Gelukkig het ek weer nie geslaap nie – moerse ‘campaign’ partytjie reg langs my kamer.  5 uur is ek reg vir die groot avontuur na Nigeria.  Emanuel my guide van die vorige dag in Benin, ry voor met sy kar en Sunday is van Lagos af, hy gaan my vergesel op my reis deur die 'scary' Nigeria, einlik is hy net daar om my deur Lagos te kry.  Ek het nie streetmaps nie.  Hy sit links voor – hy gaan saam.  Hy kan nie wag vir die son om op te kom nie, hierdie ding lyk vir hom soos ‘n spaceship met 2 GPS’e, videokamera gemonteer (wat ek nog nie gebruik het nie),  Ipod, radio’s, Sat fone, jy noem dit en dit is daar.  Ons is sommer gou by die grens en die paspoort formaliteite aan die Benin kant is vinnig.  Die carnet moet gestamp word, maar die dame slaap, Emanual march daarin en gaan maak haar wakker.  Sy is nie happy nie. Ons wag ‘n ½ uur vir haar om uit slaap mode in werk mode in te kom.  Sy weet nie wat om te doen met die  papier nie, maar in stadige gebare taal en Frans het ek haar stap vir stap verduidelik.  Next stop  …. Nigeria ……

Geelkoorskaart word aan dikkerige dame oorhandig, en ek groet vriendelik.  Sy nie so entosiasties hierdie tyd van die oggend nie.  Hier volg die interressante gesprek:   “Do you have drugs? No Madam. Do you have no drugs? Yes Madam.  Do you have first aid kit? Yes Madam.  So you do have drugs? Yes Madam.  What are you going to do with the drugs? Only for when I’m getting sick Madam. Where did you get the drugs? From home Madam. Are you going to inject yourself? No Madam. So how do you know to take the drugs? Just for when I’m not feeling well Madam. So are you a doctor? No Madam. So do you know medicine? No Madam, my husband is a doctor. So where is your husband? In  South Africa Madam.  How will your husband know what drugs to give to you? I will phone him Madam. What water are you going to drink? Bottel water Madam.  I ask you, where are you going to get the water? At the shop Madam.  Did you bring water? No Madam. Is there illness from where you come?  Excuse me Madam I do not understand. I say is there somebody sick from where you travel? I do not know Madam. Maybe from the plane or so? I don’t think so Madam. Okay, you go..”  Toe gee sy die geelkaart vir haar ander dik vriend en hy skryf alles neer, dit het ook ‘n  rukkie geneem.

Nou lȇ my paspoort al ½ uur op die tafel en ek het klaar die vormpie ingevul.  ‘n Persoon kom roep my en my 2 aanhangers in ‘n kamer in.  Hy soek die kar se dokumentasie en myne is nie voldoende nie.  Ek verduidelik die carnet aan hom.  Hy sȇ ek moet stilbly en sȇ vir Emanual dat hy weet wat van my verwag word aangesien dit die eerste keer in Nigeria is.  Hy lig hom in dat ek nie hoef te betaal nie aangesien ek alreeds vir die carnet betaal het.  Die man noem dit dat dit dan ‘n lang oggend kan raak.  Ons word na customs toe getuur.  Die vriendelike dame en heer het my gegroet, my verwelkom in hulle land en dadelik my carnet gestamp.  My paspoort lȇ nog steeds net daar.  Hulle sȇ die baas moet eers kyk omdat ek die eerste keer in Nigeria is, en die baas is besig.  Met die is dit toe shift change ….. uit eindelik het die baas sy toestemming gegee en ek kan ingestamp word.  Elkeen neem die paspoort en kyk vir so 5 min na die visa en gee dit vir die volgende persoon wat dan seker maak hy het mooi gekyk en dan kyk hy ook, en so kyk hulle vir my paspoort en ek kyk vir hulle en daar sit ons…… die son is nou al lankal op en die grens raak besig.  Ek kry die groen lig en kan gaan.  Net die kar gestart en in tru-rat gesit toe die man aangehardloop kom, “your visa is expired” F@k daar gaan ek weer terug.  “No sir, look again” “You tell me how to do my work” “No sir, the visa only expire in one month sir” Moerse comotion en almal praat gelyk tot die aap my paspoort terug gee en vir my sȇ hy’s jammer hulle het verkeerd gekyk.  “Okay, you sure I can go now? Sure? Something else you want to check? Okay baai baai!” En dit was net die begin van my dag………

7 padblokades in die eerste 4km.  Hulle kan mekaar sien, hulle kan sien ek is nou net daar afgetrek, maar nee ek stop maar ewe geduldig.  Party is nuuskurig, ander agresief, ander vriendelik en ek weet nie wat die ander was nie.  Ek ruk alle dokument wat ek ure lank kreatief  op Word gemaak uit, moet sȇ dit  help elke keer, veral my Nelson Mandela badge.

Ek ry Lagos in:  dis onmoontlik om aan iemand die absolute chaotiese paaie te verduidelik.  Daar is geen padaanwysigings nie, daar is geen reȅls nie, daar is net onbeskryflike verkeer wat almal oppad is iewers heen.  Dis Sondag oggend en ek was so verlig omdat ek die verkeer gaan mis – wel ek wil dit nie enige ander dag van die week sien nie.  Die buffel blend nie lekker hier in nie , baie staar net, party waai en ander skreeu “South Africa”  Die vuvuzela kry baie aandag.  Ons kruip deur die stad en is uiteindelik 10uur op ‘n hoofweg.  Ek stop by die eerste “ultra city” en bestel ‘n pizza vir my Sondag ete.  Ek en Sunday vat weer die pad.  Die hoofweg is stunning 2 bane in en 2 bane uit.  Maar nie vir lank nie….. jip, potholes….! En as daar te veel potholes aan jou kant van die hiway is dan gaan ry jy aan die ander kant van die pad. 3 karre kom van agter af verby en dan kom daar nog 2 van voor af en almal probeer ‘n gat in die pad mis.  So jy moet jou ry ken.  Die ergste van die padblokades is – hulle stop net vir my, so ek het dieselfde trokke omtrent 20 keer verby gegaan.  Net as ek verby is moet ek weer stop.   Om nie eers van die spoed te praat wat hier gery word nie.  Ek is permanent onder die hooter – weet nie of hulle net groet of my uitkak nie.  Ek waai maar net.

Na ‘n dag van absolute hel op Nigeria se paaie kom ons sterk skemer in ‘n stad aan. ( Weet nie eers wat die naam is nie, gee ook nie eintlik om nie – nou nie dat ek gaan terugkom nie.)  Dis drukkend warm, die sweet tap my behoorlik af.  Ons book in die eerste en beste hotel in.  Daar is 2 airconditioners in my kamer, geen lig in die badkamer, geen warm water, ‘n stortkop met geen water, net ‘n kraan en ‘n emmer.  Ek geniet ‘n heerlike bucket shower en val op die bed neer.  Weet nie mooi wat om van hierdie dag te maak nie.  Weet nie mooi wat om van die land te maak nie. In kort: die land is stunning, die mense is ongelooflik vriendelik, 29 padblokades het my hartlik welkom geheet en my ‘n veilige reis toegewens en God se seȅn oor my uitgespreek.  3 was horrible, onaangename, arogante persone.  Ek het  die land geniet.  Die natuurskoon is stunning, riviere waarvan ons in Suider Afrika net van kan droom.  Korupsie is Nigeria se ‘enemy’ Korupsie is Afrika se ‘enemy’

500km   *  13 ure   *   32 padblokades  -  WELCOME TO NIGERIA, WE HOPE YOU ENJOY YOUR STAY.

No luck with the Angola visum, Aunti not in the mood for any help. She said I should have plan my trip better - bitch!! But it is okay. Will get the visa somewhere. One day in Togo - the country is small! In Benin, had good night in stunning beach hotel (3 BP - baby powder - shakes) Had great calamari dinner over...looking the ocean. Today in caotic Cotonou.
Stayed in Grand Popo on the beach. Good drive today, crazy trafic city. Mopeds everywhere you look. Had to halt one while driving to show me the way to the hotel. Getting all info for the cross to Nigeria on Sunday.

‎9 border crossings and 7 to go. The Togo - Benin one the 1st one to had me in tears. Just a bad day, big fat guy overcharged me for souveniors, so I went back. Didn't want to give my money back - so - took more stuff, that was just the beginning .... Now in Grand Popo - Benin

I'm on my way to Togo today. Details will follow

Nog 'n dag in 5* luxury.  Ek eet pannekoek en caramel sous vir ontbyt.  Gedress en gepress met my akte sak kry ek 'n taxi om my by die Angolese ambasade te gaan aflaai.  Dis 1/4 voor 9 toe ek daar stop en die wag groet vriendelik en maak die hek oop dat ek kan ingaan.  Ek moet inteken en die tannie is net so aangenaam.  That's it! Dink ek by myself, al my visa kak eindig net hier vandag.  As ek Angola het dan kan ek in rus en vrede die pad na die suide aanpak en reguit huis toe ry.  Ek sê my skietgebedjie op vir die soveelste keer vandag en stap met 'n huppel in my stap by die volgende kantoor in.  Ek verduidelik my delemma aan die dame met die fake zeff Brenda Fasi pruik en sy val my in my rede en sê sy is baie jammer maar hulle issue net visa's aan inwoners van Ghana of as ek 'n werskpermit het.  Ek verduidelik weer  my hele storie en vra of sy dalk my net kan help om uit te vind waar ek 'n visa op my roete kan kry.  Blykbaar net in Ivory Coast. "Maar mam" protesteer ek "daar is oorlog in die land, ek kan mos nou nie soontoe gaan nie" Sy sê haar ambasade is oop daar en dis al waar ek gehelp kan word.  Ek vra vir briewe vir toestemming in DRC in, sodat ek my visa op die grens van Angola kan kry.  Jip jul het reg geraai -  NEE.  Die beste een vir my is "You should have plan your trip better"  En met die besluit ek om oor te gaan na my secret weapon toe  -  TRANE  -  ohhh dit het nie goed af gegaan nie.  Sy klap daai glas deurtjie voor my toe en sê dat ek nou maar kan loop.  Met hang skouertjies en 'n tissue vol make-up probeer ek 'n taxi stop in die straat.  Die tyd:  5 voor 9.

Eers gatvol, toe moedeloos, toe die moer in, en toe besef ek daar is seker maar 'n rede hoekom ek nou nie die ding hier kon kry nie.

Bere gou alle dokumente en skiet terug Mall toe.  Shop lekker in al die winkels en die laaste stop is Shoprite.  Eers beskeie met die mandjie, maar gou gesien dit gaan nie werk nie.  Ek koop daai trollie vol.  Nog tuna, kaas, koue vleis, custard, Simba chips , Aero's en milkybar's.  Daai broeke gaan een van die dae weer pas as ek al die goed in het.

Almal wat iets of iemand is in Ghana het 'n 'driver' - nou hulle hang in die parkeerarea uit, waar ek ook elke dag of die kar gaan start of gaan regpak, of skoonmaak.  So ons is almal nou al op voornaam terme.  Terwyl ek al die groceries inpak vra hulle my uit oor my roete.  Die reaksie toe ek vertel ek gaan deur Nigeria ry is van absolute skok.  Almal praat gelyk en elkeen weet van groter horror stories as die ander een.  Hulle sê ek moet besef dat Nigeriers is nie soos hulle nie.  Nigeriers is slegte mense, hulle is 'crazy'  Hier staan ek in die middel van Afrika met 7 Afrika mans en gesels en hulle waarsku my oor Afrika.  Sien iemand die humor hierin.  Elkeen gee sy sel nr en bied aan om my te kom help as daar probleme is.  2 is bereid om hulle werk net daar te los en saam te gaan, om seker te maak ek is veilig.  Hoe meer dae  - hoe meer dinge

Ek  is ingebook vir 4 dae maar sal net die 2 bly.  Ek het ‘n paar dae spaar, aangesien my visa vir Cameroon eers geldig is vanaf die  1ste Maart.  So ek moet nou stilsit en my kragte terugkry.  Hank ken my nie eers nie, maar by ontbyt maak hy die opmerking dat ek al beter lyk.  Ek eet klein porsies en is terug in die kamer.  Ek is permanent op die web, om ko-ordinate af te laai en my roete van my kaarte te plot.  Dit is ongelooflik tydrowend.

Gryp ‘n taxi na die Accra Mall: Mr Price, Truworths, Game en Shoprite.  By Game kry ek paar goed wat ek nodig het – nie genoeg kakkies in die kar nie….

Ek is nog hard besig om die roete te beplan rondom die verkryging van my Angola visa.  Daar is net ‘n ambasade in Benin, Nigeria, Gabon en Congo.  Die plan is om in Benin aansoek te doen vir my visa.  Oppad terug van die winkelsentrum af ry ons verby die Angolese amabasade.  Ek laat die taxi net daar omdraai en kry die tye en tel nr.  Nerens op enige website is daar sprake van Angolese ambasade in Accra nie.  Ek bly vir nog ‘n dag sodat ek die visum kan uitsorteer.

Aandete langs die swembad.  Ek voel stukke beter.  Ek het sommer weer kleur in die wange en die oȅ hang nie meer so halfmas nie en hoe kan jy anders as lekker slaap, as dit soos hemel voel as jy in die bed inklim…!

Ek word wakker van ‘n TV wat kliphard aan is.  Ek spring gou deur die koue stort en hang soos ‘n vlermuis bo-oor die spons  toilet sitplek.  Draai die fan op fullblast en paint die gesiggie.  Ek blaas nie meer hare nie, want as ek uit my kamer uitloop dan drip die sweet my af.  Dit lyk kompleet of iemand my met ‘n emmer water nat gegooi het.  Ek loop soos ‘n ou tannie met my fantjie en sakdoekie rond.  Ek ‘dap’ die sweet en dan fan ek vir ‘n vale.  Ek stap Big Milly’s toe – maar daar is geen lewe hierdie tyd van die oggend na so lekker kamerjol nie.  Ek wou vir Noah gaan sȇ ek gaan nie die kamer by BM vat vir die volgende 2 aande nie.  Eerstens, want ek is bang die goed lȇ en slaap die hele dag en dan is daar weer en of ander vorm van Afrika dromme wat gespeel mag word. Tweedens, daar is geen wi-fi nie en derdens, dis regtig baie warm en dis 7uur in die oggend – hoe gaan ek die dag omkry??

Johnny is by die werk en ek sit hom aan om gou vir my ‘n ander hotel te soek in of naby die stad.  Hy is nie suksesvol nie, maar op die oomblik bel Charl hom en hy lig hom in oor ek wat akomodasie soek.  Charl bel sy MTN kontak in Accra en 5 min later het ek die laaste kamer in die Holiday Inn of eintlik in die hele Accra.  Thanx Charl!!

5min later en ek book in.  Ek het die rus nodig, ek het ‘n aircon en warm water nodig.  Ek het ‘n sagte bed en skoon vloere nodig.  Ek het ‘n gewone toilet nodig, sonder die spons thingie.  Hank van der Merwe, is hier om werk te doen vir MTN en ek ontmoet hom by die swembad vir middagete.  Ek oordoen die etery met springrolls en ‘n hoeder sosatie.  Dit het nie lank ingebly nie.  Natalie wat vir MTN in Accra werk, ontmoet my vir sundowners en sy neem my uit na die Polo Club vir ‘n heerlike aandete.  Weer is dit te veel vir my.  Miskien het my maag gekrimp of miskien is die kos net te ryk.  Ek klim in daai sagte crispy hemelse bed in met my warm jamies (want die aircon is so koud), en ek dank die Here!!

Ek vroeg op om die trafic te mis, maar slaan 'n ontbyt op spitsverkeer.  Ons is net 2 tafels en ek wag 45 minute vir 'n eier en toast.  Die eier gaan nog nie smooth af nie en ek spring in die kar.  Kry 'n taxi om weer die pad vir my  aan te wys. 1ste links en 1ste links en ek is op die regte pad in die Cape Coast rigting.  Flits my ligte vir die taxi bestuurder en betaal sy geld en ek is weg.  Padverleggins en potholes is aan die order van die dag.  Soos die  vorige dae het ek my lelik misgus met die tyd en afstand wat ek moet aflȇ.  Ek is oopad na Kakum National Park  en ook Cape Coast, die tyd is min en ek moet kies.  Ek het al genoeg in hoȅ bome rondgehang, so ek opt vir die slawe kasteel in Cape Coast.  Ek het my Jamaica vriendin ‘Mamma B’ se trinklets saamgebring en ek vat haar saam op hierdie reis deur Afrika.  Haar grootste wens was om terug te kom na haar moederland Afrika toe.  Sy het nog as jong dogter as ‘n slaaf in die suikerrietlande gewerk en het die ‘shackle’ merke op haar arms om haar te herinner daaraan.  Sy het dit reg gekry om in SA vir haar ‘n nuwe Afrika nes te kom skrop. Ek nodig om namens Mamma B die sirkel te voltooi.  Ek neem die toer van die kasteel en gaan staan by "the point of no return ", ek gaan sit op die strand en gooi van haar krale in die see.

Ek ry Big Milly’s toe  - in die dorpie Korobite net voor Accra.  Ek het plek bespreek vir 3 aande.  Wat ‘n stunning backpacker joint, kompleet met rasta’s en ‘n coctail bar.  Noah verwelkom my en en lig my in dat ek nie soos die slaapsaal-tipe lyk nie, hy gaan eerder vir my ‘n kamer soek by een van die ander hotelle.  By die Ocean View Beach Resort is daar toe net die plekkie vir my. Soos Martha altyd sȇ:  ‘Die Here hy is’  -  nou weet ek hoekom die hotel vol was vir die aand.  Hier in my villa met ‘n spons toilet sitplek, kon ek darem so bietjie slaap inkry.  Die partytjie langsaan by Big Milly’s is stunning! Blykbaar elke Sat aand.  Bring net jou eie vriende of geselskap.  Jou gemiddelde toeris in die gedeelte van die wereld is of:   a) 18 jaar oud (kon my kinders gewees het.   b) of 70 jar oud, met harde jare in die son en tande om die profiel 100% te volmaak.  c) of hier om geselskap te soek van iemand met ‘n ander velkleur as wat jy is - Happy Endings…..   d) Waterkloof tannies met groot 4x4’s maak nie die rasta/overland cut nie.  Ek het ‘n lieflike aand onder die sterre op die strand en "no woman don’t cry" speel in die agtergrond.

‘n Hele bottel baba poeier, ‘n klein blikkie doom, 2 Pina Colade’s, ‘n lekker bord “Sexy Casava fish” en my vliegtuig-oorpluisies raak  ek uiteindelik aan die slaap.  Deur die oorpluisies hoor ek hoe  ‘n volle Rasta band Bob Marley vals sing tot 3uur in die oggend.

Ek maak 2 nuwe vriende by die Shell garage terwyl ek petrol ingooi en bande check.  Het 'n slow puncture agter links en 'n flat gehad wat ons in Mali geplug het.  Ek is hoopvol vandag, nie vêr om te ry.  Paaie lyk goed, musiek is kliphard, die omgewing verander na reën woud en ek doen karobicks.   Ek sal goed moet begin uitdink elke dag om myself mee besig te hou.

Hier en daar 'n moerse pothole en jy sal my nou nie glo nie, wragtig 'n paar padverleggings.  Ek deel penne uit aan die tannies met die groente en vrugte op hul koppe en die klomp in die taxi agter kom ook aangehardloop vir hul geskenke.  Elke keer as die taxi verby my ry dan hang almal uit om te waai.

Kry weer nie ge-eet nie, hierdie keer eet ek tuna in die ry.

Ek ry Kumasi in op 5 uur verkeer en dis nogal chaoties.  Die GPS wys net 'n algemene rigting en ek probeer volg.  Die pad wat ek afgedraai het is nie reg en ek draai om, by die volgende verkeerslig besluit ek om reguit aan te ry........... wat 'n totale f#kop!  Ek ry reguit in die mark in en daar staan ek in dreadlock verkeer - ek ry 'n uur aan 1km. Dis onuithoudbaar warm en ek kan nie die aircon aansit nie, met die venster oop is dit soos 'n drive-buy chat window. Where your from Madam, where your going Madam, ohhh your crazy Madam.  Die een wys ek moet agter hom ry, sal my op die regte pad kry. Maak u-turn met die trok, ry omtrent 10 hoenders dood en mis die oom met die tamatiestalletjie net-net.  Ek haal diep asem, maar my dag is nog vêr van klaar.  7uur stop ek voor Hotel Sunset.  Ek val op die bed neer en huil onophoudend.  Ek bewe, is naar en voel sommer net nie lekker nie.

Arme Johnny, hy kry hierdie huilende vrou op skype elke aand.  Hy praat net moed in.  Die kids se stemme maak alles beter.

340km - 8ure

Min slaap, die generator was langs my kamer venster.  Ontbyt net so duur soos die kamer, ek pass op onbyt en besluit om sommer brood langs die pad te koop.  Ek kry 'n taxi bestuurder wat ek probeer verduidelik om voor my uit te ry tot ek uit die stad is en op die regte pad is.  Hy ry uit by die hotel, draai regs en stop 50m verder.  Klim uit en verduidelik dat ek net moet reguit aanry - dis die regte pad.  F$k kon ky nie net so gesê het nie.  Ek betaal hom sy geld, bestudeer sy gesig - sy hele gesig is uitgekerf, die ongelooflikste 'scars' - en vat die pad.  Die Chinese bou nog steeds paaie hier.  Padverleggings elke 10km, moerse potholes, padverleggings. potholes, padverleggins, en o ja het ek gese potholes.

Grenspos is bietjie besiger as my vorige dag se ondervinding.  Almal baie hulpvaardig en nog steeds verstom dat ek alleen ry.  Ek is nog steeds besig om almal te oorreed dat ek wel  van Suid Afrika af is.  Die custom official by die Ghana kant vat my nommer en sê hy gaan my bel om seker te maak ek kom veilig in Accra aan.

Agv die padverleggings kan ek nie stop vir iets om te eet nie.  3 uur is die bloedsuiker bietjie laag en my oë wil nie meer lekker fokus nie. Ek trek af onder 'n boom en haal vir my 'n pakkie tuna en tuc koekies uit, sluit myself in die kar toe en sit die aircon of full blast.  Daar sit ek stoksiel alleen en nuttig middag ete.  Dit was nogal lagwekkend.....

1ste polisie stop in Ghana kom die ou met die gun om my internasionale bestuurderslisensie te vra. Toe kom die lawaaierige 'mama' aan. Sy k#k my uit oor ek SA vlae het wat op my kar is.  Sê as sy in my land is mag sy nie haar vlae waai nie.  Ek versuidelik dat dit nie waar is nie, want met die World Cup het ek groot Ghana vlae gehad wat oral van my kar af gewapper het.  Die ys is gebreek, vra my uit oor my ouderdom, man en kids, vertel my van haar familie en wens my 'n voorspoedige reis toe.  Volgende stop so klenirige arogante polisieman wat my inlig dat regterhand=bestuur karre onwettig is in Ghana. Ek sê ek stem 100% met hom saam, want dis moeilik om te bestuur.  4 padblokades later kom ek in die dorpie Tamale aan.  Die eerste 3 hotelle wat ek aanklop is vol en eindig uiteindelik by 'n plek met wifi en 'n aircon en warm water. WoW dinge word beter.

Ek is baie moeg en baie naar en sukkel om kos binne te hou.

410km  =  9ure

Sikosso MALI – Ouagoudougou BURKINA FASO

Gewone 8 uur verkeer in Sikasso; donkie karre, fietse, mopeds en dames met baie stuff wat hul op hul koppe balanseer.  Kyk kan ons nou eerlik wees – in Afrika standaarde is ek kak sleg.  Ek sal ‘n rugspasma kry wat my vir ‘n week in die bed sit met setpille die werke,  as ek net probeer om daardie op te tel.  Terwyl ek kinders, skape en bokke probeer mis ry met my 10 ton trok, bars ek ewe skierlik in trane uit.  Ek het dit nie sien kom nie.  Chris Cameleon sing sy hart uit.. (haleluja die ipod werk! )

3 snikke verder vee ek die trane af, draai links by die sirkel wat sȇ “Burkina Faso Frontier” en sing saam Bok ‘Dis tyd om te trek’.

Pad is stil en so ook die grenspos.  Ek is die enigste persoon wat vandag Burkina toe gaan.  Vinnig word ek uitgestamp uit Mali uit en ‘n paar km verder onder ‘n boom kry ek my in-stamp, ‘n koppie tee en ‘n lang gesprek met gebare taal.  Ek word ‘n voorspoedig reis toegewens.  Die pad is baie stil, ek chat maar met myself en probeer fotos deur die venster uitneem.  Dit wil nie werk nie.  Ek verstom my aan die ongelooflike name in die land; Dougoumata, Toubougou, Soukourlaye, Konkolekan, Nouladoulagou, Poura en Tite.   Die beste van als was die village van MINA – sien my bynaam van kind af is Mina.  En wragtig in die middel van Burnkina Faso sal ek nou die dorpie vind wat net na my vernoem is.  Ek stop vir ‘n foto my die bord, maar niemand om  my af te neem nie.  My eie poging is onsuksesvol, net my oë en die helfte van die bord is in.  Die kar is darem ‘n goeie model, en so geduldig.  Daar is net 7 hutte hier op Mina  - die Wimpy het laas week toegemaak, dink die location is verkeerd – almal peul uit hul huisies uit en kom aangehardloop.  Ek maak van die guldige geleetheid gebruik om die waarde van education aan hulle oor te dra en deel vir elke kind ‘n sak, boek en penne uit.  Ek vertel in mooi Afrikaans vir hulle dat hulle moet water spaar, tande borsel en elke aand bid.  Ek neem ‘n foto met die inwoners van Mina en kyk in my truspieëltjie hoe almal waai.  Wie weet dalk help my speech.

Ek ry Ouagoudougou in toe die son sak. Burkina Faso is definitief die land met die coolste naam vir ‘n hoofstad, word uitgespreek ‘wagadogoe’ .  Die hotel is baie suspect van buite af, maar ek is gatvol gery en ek gaan nou bly.  Daar is gelukkig wifi en ek nuttig ‘n groentesop vir aandete.  Wie sou kon raai, Ouagoudougou…….  en Mina in een dag – nou travel ek wyd……!

Die tyd het aangebreek.  Die pad huistoe roep.  Ek weet nie of ek opgewonde of bang is nie, ek weet nie of my maag wil werk en of ek wil huil nie.  Om net eers aan die gang te kom, maak dit 'n realiteit.  Dankie vir almal se wense op die Gasteboek.  Ek gaan van nou af Afrikaans en Brits moet skryf.  Die ander engelse maatjies kak my uit omdat hulle nie verstaan nie.

This is it guys.  I'm on my way to Burkina today.  Little scared, or maybe a lot....  I'l keep you posted in English as well.

11:00 Ek is sak en pas af kar toe, klaar uitgeboek.  daar is nie meer omdraai nie.  Die kar word omring met nuuskurige mans.  GPS - check, selfoon - check, sat foon - check, water - check.  Ek reel vir my 'n taxi om voor te ry todat ek uit die stad uit is.  Die verkeer in Bamako is nogal erg.  'n Omie met uit tande sal voor ry.  Soos ek uit die parkering van die hotel ry, waai my nuutgevonde vriende vir my.  Ek weet nie of hulle weet hoe groot hierdie oomblik is nie.  Ons stoei deur die stad se verkeer, die taxi trek af, die oom klim uit en ek oorhandig hom sy geld.  Toe ek in my tru spieeltjie kyk toe waai hy nog steeds.

Dit is dit , dis waarvoor ek maande lank aande omgesit het en beplan het.  Maar beplanning werk nie altyd nie.  Ek neem 'n korter pad grens toe - rede ek is nie lus om dieselfde roete te ry wat ek 'n week terug gery het nie.  Die pad is stil, ook maar goed so.  Dis moeilik met die regterhand bestuur om motors verby te gaan.  Die gedeelte van Mali is groen en baie bosveldagtig.  Van Bamako to Sikosso het ek nog geen, ek bedoel GEEN wit mense gesien nie.  Ek is in DONKER AFRIKA.  Die Chinese is besig om die pad op te gradeer.  Met tye het ek 'n hi-way gehad en dan moes ek die verleggings aandurf met  stof en modder.  Gestop vir petrol en ek moes die agterste bande op-pomp.  Maar hulle het geen air nie, ruk toe gou my kompressor uit en pomp self die bande - tot baie groot verbasing van die mans.  Maar hulle het my vinnig gehelp en ek het hulle elkeen beloon met 'n flits.  Weer is ek met baie opgewondenheid en vriendelikheid gegroet.

Net 1 polisie blokkade, maar definitief meer uit nuuskierigheid uit.  Wou alle dokumente sien en my gevra waar ek heen oppad is.  (Ek verstaan al die Franse taal mooi - en praat so bietjie.....kleine bietjie) Ek het hom my roete verduidelik.  Hy het gesê ek is mal, en sy vinger so om sy kop gedraai, my papiere terug gegee en my 'n veilige reis toegewens.  Ek het sommer in die eerste hotel ingeboek toe die son begin sak.  Splinternuut met mooi blink Indiese meubels en blommetjies komberse, net soos Anna s'n by die huis.

Behalwe vir die Ipod wat nie wou werk nie, en ek wat al met myself begin gesels het, die 2 blits vinnige pipi's langs die kar, die 3 snaakse springrolls in my bord en die vriendelike Chinese in die restaurant - was die dag eintlik heel uneventfull  -  en uneventfull is vir my nou goed.

Saterdag 12 Februarie.

(Ek sit nuwe stories by die sms updates wat op is as julle die detail versions wil lees, nuwe storie by Dogon! )

Ons arriveer in Bamako so 12 uur en is weer reguit oppad na Faso se motorwerktuigkundige boom toe.  Die kar moet gediens word en daar is 'n moerse klak geluid by die regterkantste wiel.  In gebare taal verduidelik ons die klak geluid en 2 sekondes later sê hy:  "ohh cv bla bla bla" in Frans natuurlik.  Ons vra hoeveel dit kos.  Dit ken ons al goed in die taal.  Die antwoord word neergeskryf en dis R400 vir die als.

Af in die straat boek ons by die naaste hotel in - 3* in Mali standaarde, 2 babapoeiers in my standaarde.  Maar ons kan die kar afpak, wasgoed was en daar is 'n airconditioner.  1 uur later is die kar gediens, olie getap, air filter geruil en cv joint is gefix.  Ons herrangskik alles in die kar en probeer van die sahara stof ontslae raak.  Die kinders help baie.  Elaina was die vensters en Jonathan strap alles vas wat los is.  Take away pizza's vir aandete.

Sondag 13 Februarie

Swarma's vir ontbyt by die Libanese restaurant en ons boek in die 5* L'Amatie in.  Elaina dink dis hemels en hulle drink coctails by die swembad.  Ek en Johnny laai foto's af sodat hy die back-up's terug huis toe kan vat.  5 uur shuttle na die lughawe en ek fight die trane terug.  Maar sussie se wal breek en toe ook myne.  Maak nie saak wat ek doen nie  -  die trane stroom sommer net oor my wange.  Hierdie is baie swaar, en ek het geweet dit gaan swaar wees.  Daar word besluit om my liewer af te sien as ek hulle.  Ons gee stywe drukke en snikke en soos ek wegry sien ek hoe my dogterjie se skouers ruk soos sy huil.  Die arme taxi bestuurder vra net verward "Se Bon?"  wat bedoel 'is jy okay?' .  Maar tussen die snotborrels en tissues skud ek net my kop.  Ek moet hard keer om nie verwoed te begin snik nie.  Ek vee trane af tot by die hotel en val op die bed neer en huil my huil.  Ek rol rond die hele aand - klasvakie wil nie kom nie

Maandag 14 Februarie

Vandag 22  jaar terug het Johnny my gevra om te trou en 4 jaar terug het ek met chemo begin.  My vriendin Yolandi begin ook vandag met chemo en ek huil sommer weer toe ek met haar praat.  Johnny en kids is veilig in SA, en hulle bagasie in veilig in Mali.  Ek terug lughawe toe om te sien of ek die bagasie kan uitken en seker maak dit kom op die volgende vlug.  Information - no speak English. Okay.... bagashe...... okay ek na arrivals toe, ek word deur al die bagasie geneem maar daar is niks.  Terug departures toe.   Die rep van Kenia air is nie daar nie, ek bel die Kenia Air se kantoor in die stad maar hulle sê hulle kan niks doen nie.  Die rep se tel nr werk nie.  Ek besluit ek gaan nie hier weg ry as ek nie dit uitgesorteer het nie.  Ek haal diep asem en is terug na 'INFORMATION' toe.  Die dik tannie met die mooi blou kopdoek lê nou en slaap op haar stoel.  "Pardon Madam" sê ek vriendelik.  "Can you please help me?, the tel nr is not working?" ; sy skud haar kop en kyk my aan asof ek mal is.  Nou moet ek kalm bly..... "please" , en weer skud sy haar kop.  Ek bel Kenia Air weer en sy sê sy kan net mooi niks doen nie.  Net toe kom 'n polisieman aangehardloop en gryp my aan my arm.  Hy wys in die rigting van 'n man met 'n MTN t-hemp.  Dis blykbaar die persoon na wie ek op soek is.  Hy verduidelik dat die tasse klaar weg is Dakar toe en dan Nairobi en dan Johannesburg.

Terug by die hotel, is dit ek en die padkaarte en GPS'se.  Ek skype my skypes en map my maps.  My valentyns ete is room service.  Ek moet my Malaria pille begin drink - die vorige 2 keer wat ek probeer het het ek ook 'n celestamine saam gedrink en dit het my vreeslik naar gemaak.  Ons het aangeneem dit is die kombinasie van die 2 tablette.  Ek sluk soos 'n soet dogtertjie my pille af en maak reg vir bed.  Nie lank nie of ek hang alweer oor die toilet se rand.  Hoe ironies.  4 jaar terug se valentyns dag het ek ook langs die toilet deur gebring, wragtig het ek 'n date met 'n toilet alweer.  Hierdie verhouding gaan moet einde kry.....!

Ons kan nie glo die tyd vlieg so vinnig nie. Kids en Johnny vlieg oor 2 dae. Ons gaan probeer om vanaand in Bamako te wees. Ek moet kar diens vir die lang tog na die suide. Sal hopelik tyd hê om die blog mooi op datum te hou as ek begin ry. Ons het 'n vreeslike besige tyd gehad die laaste maand. Hoop om klere te was en op te stock met proviant vir die lang pad. Die kinders het al my kos opge-eet, seker ek sal groot supermark kry om kos voorraad aan te vul. Ons ry terug Djenne toe om mooi foto's te neem voor die modder moskee. Maandag was markdag daar en kon nie die moskee van voor af afneem nie. So ons detour vandag vir daai spesiale foto!!! Merlinda

Lewe in die DOGAN..... wel dis nie veel anders as 'n gewone dag in afgeleë Afrika nie.  Vrouens balanseer 50 liter water op hulle koppe terwyl daar 'n baba aan haar boob suig.  Daai baby kry daai boob net so elke 10 tree in die hande en dan suig hy verwoed.  Wit mense in donker Afrika bly 'n novelty.  Maak nie saak waar jy kyk of  jou gat draai nie, daar is ogies en oë wat jou dophou.   As jy uit die kar klim vat dit presies 2 min dan is daar 'n skurwe, snot en sweet handjie wat jou vingers vasgryp en net smile.

Lewe hier het nie veel verander in die laaste 100 jaar nie, behalwe miskien die put wat van sement is; die skool en boeke; bier; coca cola; moped motorfietse en natuurlik plasties.  Ons het baie gefilosofeer oor die rede hoekom plasties net oral rondlê en nie opgetel word nie.

1.  vir hulle is dit 'n rykdom en hulle sien dit as status omdat hulle dit nog nooit gehad het nie.

2.  hulle sien die nie raak nie....

3.  die een wat die meeste sin maak is:  hulle was gewoond daaraan dat alles wat hulle op die grond gooi was "biodigradable" - nou wag hulle vir die goed om te verdwyn..

Die nedersettings in die Dogon is nie baie ver uit mekaar uit nie en dit is prentjie mooi met die kranse as 'n agtergrond. Die huisies lyk soos klein kasteeltjies teen die hange van die dorre wereld.  Vir 3 dae is ons deel van Dogon - life.  Letterlik deel daarvan.   Ons slaap op die dak van die chief se huis en word wakker as die donkies balk en as die hoenders kraai of as die chief poep - whatever 1ste kom.  Laat middag siesta ons, dit raak warm en ons lê onder die grasdakke en drink koue bier en reminis oor die lewe.  So 5m vêr sit en staar die res van die village vir ons.  Alles word fyn dopgehou, enige vinnige beweging aan ons kant of die geluid van die kompressor om die bande op te blaas laat kinders in alle rigtings in hardloop.

Ons staan verstom oor die vermoë om niks te doen nie.   Die mans lê die dae om, en dan lê hulle nog so bietjie.  Die vrouens haal water en stamp die 'millet' fyn.  Die geluid van die stamp met 'n ritmiese handeklap tussen in hoor mens baie vêr.  Die groet vorm is iets om te beleef  -  dit klink so iets:

"heho"  - "heho" - "lala" - "lala"  -  "hea" - "hea" - "malalaka" - "malalaka"  -  "ahhhh"  -  "ahhhh"  - "wakalaka"  -  "wkalaka"  -  "ehhh"  -  "ehhh"  en dit herhaal vir nog so 2 min.  En as daar 'n groep sit dan klink dit soos 'n Affie koor.

Die son sak in die Dogon, ons het nog 'n village toer gehad, 'n tribal dans gesien, nog handewerk is aan ons uitgestel, en nog 'n koue bier is oopgemaak.  Uit die donker kom 'n man met skewe tande en skurwe hande en in Frans vertel hy my lang stories - hy doen tradisionele maseerings.  Dis tyd, ek maak myself gemaklik op die baie dun matras op die dak en hy vryf my in met sheer butter en Bruce Lee herbal mint groen stuff.  Die donkies se gehuil echo oor die vallei en die sterre lyk asof Liewe Jesus nuwe batterye in sy flits gesit het.

***********************************************************************************

 

Pas uit Dogon, mistieke wêreld, weird en totaal anders as enige iets wat ek al gesien het. Hierdie plek en ervaring sien jy net op National Geografic en op poskaarte!! 3 mal dae deur baie primitiewe villages, waar tyd nog stilstaan, wit mense nog snaaks ervaar word en allerhande bygelowe en oertradisies nog van toepassing is.

Moeg vir stof, droogte en hitte, niks meer skoon nie! Avontuur elke 15 min van die dag!! Vanaand eerste keer weer bed en warm water vir stort, heaven!! Groete Johnny

Ons ry baie en is baie vuil. More is mark dag voor die ou moskee, die grootste modder moskee in die wêreld.

Ons kar se neus wys weer suid. Tomboucto was 'n ongelooflike ondervinding. Is dit dit wat in my kop was .... ? Dis debateerbaar, maar om te weet ek was in die middel van nêrens, op die einde van die aarde. WOW!!! Magical ondervinding! Liefde uit die Sahara.

Besig met ferry crossing oor Niger rivier saam met karre, trokke en beeste! Paaie moeilik, laaste 6 ure aan 180km gery, vol stof en stopsels los geskud!!! Sal met sonsondergang in Timbuktu wees. WOW!!! Ons almal baie exited!! Nog 'n amazing dag!! Johnny

Avontuur duur voort, oppad na Timbuktu. Segou in hotel parkeerarea gekamp en jaarlikse musiekfees op Niger rivier bygewoon, ongelooflik!! Duisende locals en paar (sowat 20) wit gesigte. Grootste musiekfees in Wes Afrika. Kuns, beelde, argitektuur en mense uit donker Afrika storieboek uit. Kamp vanaand in die bos, pad stadig en lank al langs Niger rivier af. Droog, warm en stowwerig. Lekker!!! Johnny

Kuier lekker, tight sqeeuze in die kar maar geen probleme. Ek nog bietjie agter met my blog gaan kyk maar terug by Quarzazate wat ek nou eers kon op datum bring. Merlinda

Lekker rusdag in Bamako. Laai ons batterye en beplan roete na Timbuktu. Wêreldbekende woestyn musiekfees in Sagou waarheen ons môre oppad is. Mali se music en gees is amazing. Locals baie vriendelik en behulpvaardig selfs met hierdie hitte en smog! Niemand loop nie, almal het scooters en dit besoedel vreeslik. Verkeer mal, maar tog werk dit. Wil nie hier in somer wees nie!!! Niemand verstaan Engels nie en ons Frans begin optel, kommunikasie is lagwekkend, praat meestal sommer Afrikaans, het dieselfde effek!!!

6000km en 'n magdom stories verder. Groot celebrations vanaand en groot party !! Dankie vir almal se seenwense, die Grootbaas het mooi na ons gekyk !! Kids het aangekom, parte gebring, die einde van die rally gesien en klomp van die mal mense ontmoet, hulle dink ons is weird maar tog nog "cool". Bamako nog crazier as ander stede met tonne motorfietse en Mercedes Benze wat soos bye rond zoem. Kar suspensie vinnig herstel, Afrika styl in agterplaas met min tools maar bree glimlagte, hier is als herstelbaar ! Vyf offers om kar te koop, beste prys meer as nuwe een tuis, harde Euro's met geen papierwerk, net die sleutels ! Rally 'n reuse sukses !!!

Oppad na Diema, maar nog besig met wedren en probeer nog punte bymekaar maak. Hoop ons suspensie hou, ducktape werk hard om petrol en waterpype te beskerm. Paaie ongenaakbaar, warm en stofferig. Vanaand word bokke geslag en feesmaal gehou in local village, vodka gedrink en baie stories vertel. Beloof om opwindende dag te wees !!!

29-1-2011 20:38 - Ons dans en skaapslag seremonie interressant, ma het nou die pad gevat. Die kampplek in dorpie, te veel Afrika. Jy kan nie jou deur oopmaak nie, dan staan daar 8 wat geskenkies soek. Hoop ons kry slaapplek, anders slaap ons solank in Bamako.

Ons kids vlieg vannag, saam met mentor Werner, en sal more by ons aansluit. Ons gaan dan vir so twee wekies saam  Timbacto, Dogan country, Mopti en die Niger River toe voor ek die pad aandurf terug Brooklyn toe!

In Mali vandag. Gister 4 ure op erge offroad paaie op racing, weer chaotiese grens en duane beheer. Trokke staan tot 1 maand in 12 km ry en wag om deur te kom. Sleezy hotel, alleen aangekom, teen middernag 45 karre en bikes en moerse party !!! Die "Lykswa van Hongarye" is luid toegejuig met hulle opwagting na hulle 3 dae en nagte aaneen gery het om op te vang, weird ouens in mannelpakke met kis op die dak !!! Locals baie vriendelik, arm, harde lewe. Begin vandag boeke, penne en klere uitdeel. AFRIKA rocks !!!

Soveel chaos maar lekker besig. Almal ploeter stadig voort. Koue bier en warm glimlagte. AFRIKA amazing !! Baie warm en droog. Bly vanaand actually in sleezy hotel met aircon !! Nog net 2 dae oor, tyd te vinnig verby ! Ons geniet onsself gate uit !!!

"Kayes is nicknamed the "pressure cooker of Africa" due to its extreme heat; the town is surrounded by iron-rich mountains which contribute to the temperature. Kayes is often described as the hottest continuously-inhabited town in Africa. The average daily high temperature in the city is 35 °C (95 °F), with temperatures usually peaking in April and May at an average 46 °C (115 °F)."

Uit die co-driver se pen : Border Crossing na Senegal, lank gewag en red tape, 6 ure later deur. St Louis besoek, liefdadigheidsprojek by skool aangebied, opgestopte duif ge-eet en daarna tot middernag na Dakar gery. Ons potholes soos MUISGATE teen hierdie! Vandag dwars oor Senegal vir 600 km, laaste 100 km heavy offroad. Sal 23h00 in Noikolo Koba park wees. Buffel werk hard, wag vir suspensie parte vanaf SA. Gaan great sovêr !!!

Vroeg op - briefing is om 7 uur nog so 50 km uit die dorp.  Die dorpie  Ouarzazate is stunning, dit lyk soos 'n village uit een of ander cowboy fliek.  Die maan hang omtrent bo Afrika en bo die woestyn.  Ons ry nou van maansak tot maanopkoms.  Ons trek in by die kampeerplek, dis langs 'n ou pretrol stasie wat in een of ander fliek gebruik is.  Die briefing tyd was vervroeg en ons mis on race papiere vir die dag. Dis okay - ek is op en sien nie kans om die hele dag weer agter coordinate aan te jaag nie.

Ons stop by 'n garage vir 'n pipi brake en daar trek  nog 'n Toyota Landruiser stasiewa in.  2 ouens klim uit en vra waarheen ons oppad is vir die dag.  Ons verduidelik ons doen net die gewone roete om by die kamp uit te kom.  Hulle vra/smeek toe so half om te hoor of hulle saam met ons kan opteam aangesien hulle regtig bang is vir die Afrika ding.  Wel daar het ons toe 2 nuwe Romomeniërs vir vriende (of what ever jy iemand noem wat van Romenie af kom...)  Hulle wil net eers bier koop in die dorp, ons slep toe maar saam.   Hulle ry voor maar hul GPS het ook nie enige Morokaanse kaarte gelaai nie.  Elke 2de straat moet ons omdraai, want die 2tjies weet nie waarheen hul oppad is nie.  Hulle praat Frans en ons kan nie verstaan hoekom hulle so sukkel nie, wel dis omdat hulle so naief en half verward is.  Bier en vars produlte word gelaai en die pad is wes - reguit see toe.  Die roete vandag vat ons al langs die kus af verby die mooiste kusdorpies. Dan draai ons weg tot teenaan die see.  Jip, net 5 meter verder op die strand en die ander Cruiser sit vas.  Die bestuurder spring uit en skreeu histeries dat ons moet omdraai.  Ek ry tot langs hom en verduidelik dat dit glad nie 'n krisis is nie.  Ons blaas gou sy wiele af en 2 min later ry hy uit. Daar word gou gestop om foto's te neem.  Die Romeniër is bewoë  -  sy 1ste keer in Afrika en sy eerste keer dat hy die Atlantiese oseaan sien.  Jip daai oseaan daar onder by die Kaap  -  daai een wat net altyd daar is, daai een wat die drinks op Kampsbaai se prentjie inkleur, daai een waar die visserbote inkom met vars snoek, daai een wat die een helfte van Suid Afrika oppas.

Ons slaap vanaand by Fort Boudour - Italiaanse Fort gebou in wie weet wanneer.  Die afstand is nie ver nie, maar die GPS bly vir ons sȇ ons sal eers 11 uur daar wees.  En by hierdie tyd begin ek die GPS al glo.  Ons jaag soos mal goed rond, op en af met bergpasse, links en regs - die spot lights besluit om te groet.  Die organiseerder se 20 ton 'campervan' kom soos  Evil Kenievel verby gejaag en ek klim op sy hakke. Toe die campervan links draai is ek op sy gat en ek is tog te bly ek volg vir een keer iemand wat weet waarheen hy gaan.  Die pad word al hoe nouer en nouer en toe stop 'n Morokaanse oom in 'n lang wit rok ons en verwelkom ons by sy huis.  Ons is nie by die regte plek nie, maar ons is blykbaar welkom om te bly.  Almal praat of Hongaars, of Frans - kan enige iemand Engels praat asb.

Terug na die grooterige pad en die GPS wys ons beweeg al hoe verder weg - iewers het ons weer iets gemis.  Dis 10uur alweer!  Terug na waar ons vandaan kom is die enigste uitweg.  Die Romeniërs kom ook van die verkeerde kant af, en vir die hoeveeelste keer draai ons weer terug.  My genade daar staan die bordjie - weet glad nie hoe ons dit kon mis nie.  Dis 'n koevert grootte met die letter FB daarop geskryf.  Die pad is onbeskryflik sleg.  10 km neem ons weer 45 min.  Dis pik donker en die maan is nog nie op.  2 river crossings verder en ons stop by ontvangs.  Geld word sommer by die venster ontvang en ons slaan tent op.  Om alles te top, slaan ek nog vir ons 'n ete aan mekaar - Gebraaide tamaties & Uie + bully beef en vars brood.  Dit proe  kakkerig - nie so lekker soos ek dit kon onthou nie. Die temperatuur val na vriespunt toe en ons tande klap behoorlik op mekaar.  Ek loer uit die tent uit so teen middernag en sien hoe die maan opkom oor hierdie bar landskap, dit is my que, ek kan maar gaan slaap.

Hierdie is die malste ding wat ek in my hele lewe nog aangevang het.  Tien maal per dag dan kom die gedagte by my op … ”hoe verduidelik jy hierdie ondervinding aan enige iemand?”  Elke dag bring net nog avonture, nog crazy mense, nog absurte en surreal ondervindings, grensposte… jy noem dit maar op. Ek kon nou weer kans kry om die blog op datum te bring so gaan maar terug na 19/1/2011 waar ek oor die begin van die rally geskryf het.

Crazy Boabab (team 37), 2011-01-24 12:07:21

Veilig in Mauritania na 8 ure op grens. Vorige dag heavy Sahara offroading vir 7 ure, airsuspention agter verloor, probeer patch in local dorp met wat ons het. Rally baie hard, 3 dae laas water gesien!! Opgeteam met Kanadese en 2 weird Engelse vandag deur die duine. 2 karre al gerol almal ok! Geniet onsself gate uit!!! Kyk op die internet op website http://www.budapestbamako.org/messages ons is team 37. As ons kansie kry sit ons sms daarop.

Uit die pen van die co-driver : Sit op grens van Mauritania, gister heavy offroad in Sahara vir 7 ure! Air suspension regs agter verloor, gat hang nou erg, gaan vandag emergency repairs weer aanpak. Probleem was briekpyp wat teen lugkussing geskaaf het. Absolute mal plek, mense, ry, situasies, landskap en moerse avontuur. Merlinda is amazing en geniet elke oomblik. Geen probleem vir haar te groot!!

Die rally begin amptelik in die kampeer site.  Andrew (die organiseerder)  staan met sy pajamabroek en stoutjies in sy camper se deur en verduidelik in kort wat alles vandag voorlȇ.  Elkeen kry ‘n “race sheet” en woeps daar is almal missing.  Dit is die vreemdste gesig om al hierdie creature bymekaar te sien.  Daar is ‘n pommie in manelpak – kompleet met das en blink gevryfde skoene en sy  rally kar is ‘n lykswa.  Die spektrum van karre is alles waaraan jy kan dink.  Van groot geel Hummers met monster tuck-wiele  tot  karretjies wat uit een of ander Mr Bean movie uit kom.  Roomys vans, ambulanse, taxi’s en goed wat lyk of hulle nie eers kan ry nie. Party drink koffie, ander maak ontbyt , party borsel nog tande en slaan rustig kamp op – ander spring in hul karre en jy sien net een moerse stofstreep.  Ek en Johnny hang nog rond, ons moet ‘n  ‘tracking device’  in die kar installeer omdat ons in die racing kategorie is, anders moet ons afbeweeg na die ‘touring’ kategorie toe.  Die Hongaar wat nie ‘n woord engels praat nie verduidelik aan ons iets en ons skud net ons kop.  Hy moet eers check of ons al ons goed het (ons kry punte daarvoor ook) :  2 rooi driehoeke, noodhulp kassie, safety belts, kar registrasie papiere, bestuurderslisensie en ‘n GPS.   Ons slaag die toets.  Andrew stap oor in verduidelik vir ons dat ons maar ons 200 Euro deposito vir die opspoorstelsel  kan terug kry aangesien hulle die kabels van die stelsel  in Budapest vergeet het.  Hy roep die wedren organiseerders – 3 girls – en ek moet my regterhand op lig en agter hom aan sȇ  “Before the rally organisers, I promise I will not speed “   Wel met daardie formaliteit agter die rug is ons in die kar in oppad.

Die Budapest-Bamako Rally is soos die Amazing Race!  Jy het klomp koordinate vir die dag op verskillende roetes en jy moet probeer om almal te kry en jou roetes so te beplan dit jy by almal kan uitkom.  Johnny  het so bietjie verbouereerd begin, maar het darem die 1ste koordinaat ingekry.  Ons was reg in die algemene rigting –  “okay, okay, dis nou hier naby, okay 100m, 80m –  o fok ons is verby” Great! Ons draai daai 2 ton trok om en  probeer weer.  Ons sien spore en volg dit tot die pad doodloop  teen ‘n rivier.  Wel om ‘n baja lang storie kort te maak het ons nie die eerste 3 punte gekry nie.  Die besluit was dat ons die rally kategorie vir die dag maar ‘n mis gee en deur ry Marackesh toe vir ‘n lekker ete en ‘n toer deur die mark.  Ons het agter 2 Toyota’s beland  - Landruiser stasiewa’s op steroids – hulle het hul flikker aangesit om van die pad af te draai en ek het hulle blindelings gevolg.  Dit het vir my gelyk asof hulle weet waar toe hul oppad is. En ek het geweet hulle is in “racing”  -  op hierdie rally sien jy daai testosteroon baba’s op ‘n myl!

½ uur later kom ons tot stilstand teen ‘n bergpas van hel.  Daar is ‘n moerse skopgraaf en stootsrapers teen die pas en ons trek af sodat hulle die pad kan bou …… sodat ons kan verby ry.  Johnny spring uit om die Landcruiser Brigade te vra of ons oppad is na ‘n waypoint op die rally – Ja antwoord hulle.  Ons verduidelik ons dilemma met die GPS wat geen paaie wys nie.  “wel sȇ die Pool – hulle GPS het kaarte van Morocco.  Op daardie stadium was daar vir ons geen omdraai kans nie –

ons is oppad oor die Altas berge.  Ons is die berge op en die berge af.  In my lewe het ek nog nie sulke paaie aangedurf nie.  Op een stadium het die kar se wiele oor die afgrond gehang.

Albei GPS’e het nie ‘n clue gehad waar ons onsself bevind nie.  Enige inligting is net deur gegee as  “cannot calculate this route”  4 uur die middag is ons uiteindelik op ‘n een voertuig  teerpad  wat nogsteeds kronkel deur die berge. Om die volgende draai het ons Poolse maters gestop vir lunch – Johnny storm op hulle af en hulle laai gou vir ons die Marokaanse kaarte wat ons nodig het.  Ons het nou wragtig weermag toe gegaan sonder ‘n geweer – om so ‘n rally aan te pak sonder enige gelaaide GPS kaarte is blykbaar stupid. Wel ons het van daar af al die koordinate gekry wat ons moes en ons het 12 uur daai aand in die dorp ingery waar ek natuurlik by die eerste hotel  ingeboek het.

Ontbyt:  1 coke

Middagete:  1 Coke en 1 Water

Snack: 1 pakkie Woolies biltong sticks (wat ons gedeel het)

Aandete:  1 coke en 1 water

Kan nie sȇ ons dehidreer nie genoeg nie.

Ons het die nierstene en die pyne van die aand oorleef. Die son skyn, maar dis koud soos ons winter en ons is oppad na Khenifra, waar die Afrika gedeelte van die rally begin. More oggend om 7 uur het ons ons 1 ste "briefing" oor die wedren. Ons ry more oor die Atlas berge 300 m bo seespieël. Die bietjie wat ons sover van die berge gesien het, lê die toppe van die berge spierwit. More begin die groot sport. Klomp amateurs wat baie stickers op hulle karre geplak het en wat op 'n ongeorganiseerde/organiseerde chaotiese reis deur die noorde van Afrika jaag met karre. Mal sê ek vir jou, heeltemal mal!!

Ons reël vir ons 'n digs om vir ons die dorp te gaan wys. Fez is een van die oudste stede in Morocco. Ons rooi Uno taxi laai ons voor die poorte van die ou Medina (stad) af. Ons guide lyk soos iemand uit 'n clux clux clan movie, met sy lang grys jas en punt hoed. Dis 'n moslem winter uitrusting. Soos enige ander 3 de wêreld se ou stad is daar duisende stegies, donkies, katte, perde en vreemde kreature. Ons word vriendelik ontvang met 'n koppie soet tee by die mat plek. Daar word in detail aan ons verduidelik oor hoe die matte gemaak word, die mat waarvan ons die meeste hou word eenkant gesit en die prys word geopenbaar. Net R35,000 sjoe dis 'n bargain. Ons probeer uit die ding uitkom - maar die ouens is goed. Baja goed. Ons trap klei en ek maak vir die deur en los Johnny alleen om die Arabier van sy lyf af te kry. Ons sien en ervaar weereens soos baie keer van te vore ongelooflike "sights, sounds en smells".

Die pad roep en ons is oppad Makfez toe. Die ompad neem ons na ou Romeinse ruines toe, dis laatmiddag en die son val prentjie mooi op die pilare wat die toets van die tyd weerstaan het. Dis donker toe ons MakFez inry en na 'n uur in spitsverkeer kom ons uiteindelik by 'n redelike hotel aan. Te moeg om nog nou strate te trotseer besluit ons om sommer die Pizza Hut om die draai te ondersteun. Johnny kry 'n niersteen aanval en ons eet ons pizza in die kamer terwyl ons na WWF kyk.

Melilla is 'n spaanse dorp in Afrika. Jy kan net uit Spanje uit ry, maar ons moet 'n "UIT" stamp in ons paspoorte kry. Niemand verstaan dit nie, maar ons kry dit reg om die ou te oortuig om net 'n stamp daar te sit wat sê ons verlaat Spanje nou. By die grenspos aan die Morokaanse kant is die rye lank, ons val geduldig in die paspoort ry. Na twee ure is ons ook voor en dit vat 'n tydjie om ons paspoorte na te gaan. Sien daar is net 2 lande in die WêRELD wat visums nodig het vir Morocco - dis ons en Israel. Volgende ry is vir die voertuig, almal het sulke groen papiertjies - nie ons nie. Ons word aangesê om die groen papiere by die ander gebou oorkant die pad te gaan haal. Nadat ingevul is, is ons terug en dit vat weereens 'n rukkie om in Afrikaans of Engels te verduidelik dat hulle ons geel "carnet" papier moet stamp. Moet sê almal is vriendelik en behulpsaam vir wat dit mag werd wees, want ons verstaan mekaar glad nie. Oh die Frans ...... 3 ure later is ons op ons pad. Stop vir 'n lekker warm broodjie langs die pad, gooi petrol in - goedkoper as Europa - trek geld by die autobank en Fez is ons volgende stop. Ons beland soos oudergewoonte op interessante paadjies, waar dit net ons, 'n donkie, paar skape en 'n Morokaan op 'n wit perd is.

Ons kom skemer in Fez aan, en'n local op 'n help my trap wys vir ons waar die hotel is. Ons stap in die strate rond en eet by 'n lekker joint, geurige local kos.

Na die vorige aand se 3 ure pakkery het ek gedog dit sal vinnig gaan vanoggend, toe nou nie. Nog so 3 ure se pakkery en ons durf die strate van Valencia met die buffel. Moet sê ons staan nogal uit. Ons het verdwaal en die detour om die stad gevat. die GPS is nie gelaai met Europa streetmaps nie en ook nie noord-Afrika streetmaps nie. Die Nuvi weet nie eers waar ons is nie. 'n Goeie 'old fashion" kaart van Spanje sou die lewe baie makliker gemaak het, ek google gou op die selfoon sodat ons net die name van die dorpe en route kan kry. 3 mede rally karre op die hoofweg gekry oppad na Almeria. Soos ons hulle verby gegaan het weet ons, ons loop sover in die wedren voor (die ander voertuie het vanoggend 3000km noord in Budapest weggespring......... dit maak ons vandag se wenners........ ha ha). Iewers ry ons die tolpad mis en ons is alweer op daai nou teerpad oppad na wie weet waarheen. Ons ry deur dorpies met stofstraatjies en ou spaanse ooms op trekkers. Ons ry deur wynlande, olyfboorde en lemoenboorde. Daar is nie One Stops nie, ek wee sommer in 'n oom se land langs die pad. Dis 4 uur en ons is honger, die eerste dorp wat opkom het 'n restaurant. Voor die deur hang 'n gordyn van kettings, dit moet hier wees, binne is daar baie mense, weet nie hoe hulle daar gekom het nie, want ons is die enigste kar buite. Ons eet 'n lieflike Spaanse ete, gekook oor regte kole in die kombuis. Ons ruk daai spaanse woordeboek uit en bestel 'n hoender, hy wys vir Johnny of hy die been of die middel wil hê -  die been sal dit wees. Ek eet die Calamari. Heerlik Hendrik, heerlik sê ek vir jou. Ons rekening is die astronomiese prys van 20 EUR vir 2 moerse borde kos met aartappels en groente, 2 biere en 2 cokes.

Ons kom donker in Almeria aan en skiet reguit vir die ferry kantoor. Die volgende ferry oor Morocco toe is 23:59 vanaand. Dis duur maar ons moet oor, die buffel se snorkel is nie lank genoeg nie. Ons kry sommer vir ons 'n slaap kompartement ook vir die aand. Ons het 'n paar uur om om te kry en ons besluit om die dorp te gaan verken. Ons neem die eerste afrit in die stad in, en ons eindig in die ou dorp, met strate wat gemaak is vir perdekarre en Uno Pinto's - nie moerse 4x4 voertuie uit Afrika uit nie. Na 'n verkeerde draai in 'n eenrigting in, is 6 kar "pile up" agter ons en 'n motorfiets wat van voor af op ons afgejaag kom, Ek wat 'n paar gille gee en mooi Affrikaanse woorde spreek..... besluit om maar eerder terug te keer na die port en te wag vir die ferry.

Met tyd op ons hande plak ons van die stickers op. Dis soos daai suvivor storie wat jy oor elkeen reminis soos jy sy sticker op die kar plak. Dit was 'n wonderlike ervaring. Dis koud en die wind waai en ons is oppad Afrika toe.

Ons kar is veilig op die ferry en ons is snoesig in ons kamer, 'n paar naar pilletjies en ons slaap heerlik tot die volgende oggend.

Sjoe, dis nogal moeilik om te travel en om hierdie blog ding op datum te bring, ons budget laat nie daai hotelle toe wat WiFi in die kamer het nie. So ons moet maar tussen in probeer om internet te kry. Ek het gister ewe getrou gaan sit om te blog maar dit is op 'n local rekenaar, weet nie of julle dit weet nie maar 'n arabiese rekenaar se letters is anders gerangskik as ons s'n, na die honderste keer wat ek moes spelfoute regmaak in die eerste sin, het ek dit opgegee vir 'n bad job.

Na gister se 24 uur van "planes, trains & taxi" het ek 'n moerse gat in die bed geslaap.  Bietjie senuwee-agtig is ons vroeg uit die hotel oppad om die shippping agent Filipe te gaan ontmoet.  Een klein probleempie - ons het die sak met al die kar se dokumente in die kamer vergeet en moes in mooi Spaans vir die tannie taxi bestuurder verduidelik om weer terug te ry hotel toe.  Almal by die kantoor het geweet wie ons was toe ons instap - sker omdat ek gister al 10 keer gebel het.  Filepe het met sy spiky hare en funky brille deur sy tolk aan ons verduidelik wat hy alles nodig het.  Onder andere 'n "Carnet de Passage" ('n dokument vir tydelike invoer van 'n voertuig in 'n land).  Ek het alles vir hom reg gehad, behalwe dat my Carnet nie geldig is vir Europa nie.  Ek weet, ek weet my eerste port is Europa, maar die tannie by die AA kantoor wat die goed uiteik het my verseker dat dit onnodig is vir Europa en dat dit nog 'n paar duisend randjie uit my sak sou jaag.  Wel ek het nie vanoggend met haar saam gestem nie.... Toe hulle besef dat ek nie die permit het nie, het hulle net hul skouers opgetrek, deur hul tande gesis en gebla, bla, bla.  Die tolk het met haar gebroke Engels aan ons probeer verduidelik dat ons eers Dinsdag of miskien Woensdag die kar sal kan kry.  Okay, ek het mooi, stadig en duidelik aan hulle die rally dokumente oorhandig en my saak gestel.  Ons is gese om die stad te gaan verken en hulle sal ons bel as daar nuus is.  By 'n sif Chinese kofie winkel om die draai het ons gaan sit met ons hande in ons hare - leterlik!  Toe kom die volgende oproep, die ou uit Madrid wil weet of ons asseransie het.  NEE, want: 1.  Niemand in SA verseker jou buite die suidelike  Afika lande nie.  2.  Niemand in die res van die wêreld verseker jou nie, want jou kar is in SA geregistreer.  So wat nou.  'n Kampvuur storie het gevolg en ons het wonderbaarlik versekering gekry wat die engele afgelewer het.  2 min daarna is ons oppad na die port om ons baba buffel kar te gaan haal.  Ek en Johnny het gespook om die rooftop tent, die spaarwiel en lere terug te pas.

Met 'n stuurwiel wat aan die verkeerde kant sit van die pad en 'n paar benoude gille aan my kant, het ons parkeerplek in die straat voor die hotel gekry -  daar is nie 'n parkeer garage in Valencia waar daardie monster trok sal inpas nie.  Ons het tot ounag toe nog kakkies ingepak en uitgepak.  Nou na 'n lekker bier is dit tyd om dankie te se vir die Engele wat Liewe Jesus vandag gestuur het.

Wie't gesê jy het 'n "garnet" en asseransie nodig om "custom clearance" te kry.  Blykbaar nie in Spanje nie.  En hulle sê ons is 'n 3de wêreld land.......

Dis nooit fun om met 'n 20kg tas deur Europa te toer nie.  Ons toer nou nie, maar om in Valencia uit te kom was dit 2 vliegtuie, 2 busse, 1 trein en 2 taxi's.  Gewoonlike is ek 'n redelike georganiseerde wêreld reisiger, maar nie hierdie keer nie.  Ons hadbagasie het 15kg stuks geweeg + 'n kamerasak + daai sak met die labtop in + daai wors ding vir die stickers + daai warm baadjie + daai serp wat my man dink 'n dubbelbed kombers is, en die lys hou aan.  Met ander woorde ons is gatvol. Het darem net een maal op mekaar geskreeu.....

Op die Plaza Valle Paco het ons 'n stunning restaurant raakgeloop en ons daar onder die sterre het ons onself gaan neerplak met die kerktoring as ons backdrop.  Ek het dadelik 'n bier bestel, dit afgesluk met 'n sjerrie en 'n bord Spaanse paella  opgeët.  Ons het geremenis oor travel en ons groot expedisie. Om te toer en vakansie te hou , prikkel al jou sintuie, dit maak jou opgewonde en dit voed jou siel.  Ons het ook die vraag gevrae soos " hoe vêr is Pretoria regtig van hier af?"  -  die antwoord:  "baie vêr!"

Het vandag met die shipping agent in Valencia in verbinding getree soos ek opdrag gegee is.  Maar tot my verbasing praat niemand in die kantoor engels nie.  Ek kon gelukkig by hoofkantoor in Madrid vir Oscar Bravo opspoor en hy het met hulle in verbindig getree.  Goeie nuus is:  die kar is wel hier!!  Ons moet more oggend 9 uur aanmeld met alle dokumentasie en dan hoop en bid ons om more nog die kar te hê.